Kolonistenbeweging in het Rode Wenen

In de ongeveer anderhalve decennia tussen het einde van de Eerste Wereldoorlog en de burgeroorlog in 1934 probeerde het sociaaldemocratische stadsbestuur van Wenen met woningbouwprojecten en andere instellingen de van de monarchie geërfde sociale problemen op te lossen. Zo heeft de stad tot vandaag het internationale rolmodeleffect gewonnen. Veel van de gebouwen uit die tijd bestaan nog steeds en sommige ideeën uit die tijd hebben ook nu nog effect op de stedelijke ontwikkeling. De drie grootste en meest prestigieuze sociale bouwprojecten waren het Rabenhof in de 3e stadswijk (Landstraße), het Karl-Marx-Hof in de 19e stadswijk (Döbling) en het George-Washington-Hof op de grens tussen de 10e stadswijk (Favoriten) en de 12e stadswijk (Meidling).

Maar er was ook een tweede groot woningbouwproject. Vanwege de woningnood als gevolg van de Eerste Wereldoorlog bouwden steeds meer mensen eenvoudige woningen aan de stadsgrenzen. De eerste gebouwen werden nog illegaal opgetrokken, maar de stad Wenen steunde deze beweging uiteindelijk na drie massademonstraties om praktische redenen. In 1921 werd vervolgens het Instituut voor openbare huisvesting en bouwmaterialen (Gemeinwirtschaftliche Siedlungs- und Baustoffanstalt [Gesiba]) opgericht, met behulp waarvan eind 1925 al ongeveer 3 000 kolonistenwoningen waren gebouwd.

Deze wandeling gaat over de Werkbundsiedlung, die werd gepland in een samenwerking van meer dan 30 binnen- en buitenlandse architecten (waaronder bijvoorbeeld Adolf Loos, Josef Hoffmann, Margarethe Schütte-Lihotzky en Josef Frank), evenals over de nabijgelegen Lockerwiesensiedlung, die door Karl Schartelmüller in twee fasen werd gebouwd als een mengeling van appartement- en rijtjeshuizen.

Als u geïnteresseerd bent in deze aanbieding, neem dan contact met mij op!